[Tochopost Incoming, no lo va a leer nadie, pero leelo tu al menos Meigo ¬¬. Y los que lo lean no empecéis con el tema de wall of text ¬¬]
Meigo macho, parece que no eres gallego:
(Testimonio recogido por Gondar Portosany):
“Os velatorios sonche moi tristes, pero tamén moi alegres; porque a xente olvídase un pouco da tristeza que hay alí e trátase de divertir. Por exemplo, unha vez que eu me acordo ben, foramos a un no que un home que chegara había pouco das Américas e que estaba medio tolo quedouse a durmir; e entón, como ninguén o podía ver, atáronlle as pernas á silla. Cando se ergueu, caíu, e fixo un ruído tan grande que parecía que o morto caíra prá corte das vacas. Nunca vin rir tanto á xente. Dios nos perdone por iso.”
“Pasábamolo moi ben, e facíamos fogheiras cando era no inverno, e todo o mundo arredor das fogheiras. Alá nas Carrouchas, cando morreu a miña abuela, a lareira; era unha lareira baixa e todo o mundo a cantar o pé da lareiraÂ… Iban rapazas e rapaces, sin rapazas non hai rapaces. A un velatorio íbase mirar: si non había mozas, os mozos xa non entraban, e si entraban, ás once ou doce á casa, pero como houbera foliada de homes estabamos alí hasta o día. Si, había parrandas, había. Contábanse contos, pero contos de pillerías: nesto había máis humor que hoxe.”
Y el gran Castelao:
". “Os mortos son uns preguiceiros. Cando non rexen coa vida, derrúbanse, redondos, e fican esterricados nunha postura ridícula, e ás veces, indecente. Caen de calisquera xeito e non volven a erquerse. Estóu por decir que paran os folgos e o corazón para repousar mellor. Serían capaces de quedarse cos ollos abertos se unha man amorosa non llos cerrase. Quedaríanse en cirolas e camisa se non os vestisen para recebir, dinamente, a derradeira visita dos veciños. Saben o disgusto que dan á familia e nen por esas despertan. Saben o que custa un enterro, e os nugallás morren para sempre. Choran ó seu redor os fillos, a muller e a sogra, i eles siguen tesos. Lévanos fechados nunca caixa de madeira e non estremecen. Lévanos para apodrecer debaixo da terra e non protestan. A terra cómeos, e os preguiceiros consinten en perde-la carne con tal de non volver á vida. Abride amodo a caixa dun morto de sete anos e non atoparedes máis que os osos e os zapatos; pero conservarán a postura en que os deixóu o enterrador”.
Y mi abuelo me tiene contado que de pequeños les ataban cordones a los brazos de los muertos para moverlos y la virgen santa, y a ti te sorprende un pollo en moto, ya ves truz.
|
